Üniversite sınavını kazanalı 20 yıl olmasına rağmen hayatımın en keyifli günlerinden biri olarak hatırlıyorum.
Üzerimden büyük bir yükün kalktığını hissettim ve sınav salonundan çıktığımda büyük bir heyecanla gökyüzüne bakıp şükrettim. ”Başka bir şey istemiyorum! Geçti! Bitti! Artık her şey mükemmel.”dediğimi hatırlıyorum.
O yıl, tüm yıl boyunca üzerimde taşıdığım yük kalkmış, tam da umduğum gibi her yönden mükemmel bir yaz geçirdim. Ben ilk defa asik oldum. En uzun yaz tatilime annemle çıktım ve çok sevdiğim bir arkadaşım da bizimleydi. Babamın işi çok iyiydi ve maddi sıkıntımız yoktu. Bodrum güneşi üzerimde parlıyordu, müzik, arkadaşlar, deniz, dinlenme, eğlence, her şey ahenk içinde akıyordu.
Yaz sonunda ilk tercihimi kazandığımı da öğrendim. Hayat bir peri masalı gibiydi ve hayatımın yolunda olduğunu sanıyordum.
Ama asıl sıkıntı sorular üzerine buradan bana gelmeye başladı.
Ayrılıklar, iflaslar ve ağır derslerle hayatın oradan oraya sürüklendiği bir noktada buldum kendimi.
Başıma gelen birkaç büyük olumsuzluktan sonra, üniversite sınavından sonra yaşadığım sürenin kısa olduğuna ve artık otopilotta yaşayan, hayatın gereklerini yerine getiren sıradan bir insan olabileceğime kendimi ikna ettim.
Sanki bütün gücüm elimden alınmış gibiydi. Ortalama bir hayat yaşamayı başarmış olsam bile, ne alay konusu. Umutsuzluğun dibine vurmuştum ve bu durumun asla ortadan kalkmayacağını düşündüm.
Artık biliyorum ki hayatımızın akışını belirleyen şey iyi günleri nasıl kutladığımız değil, kötü günlere nasıl tepki verdiğimizdir.
İyi ve kötü günde, her şeyin ağırlaştığı, işlerin ağırlaştığı anlarda, sorumluluğun bizde olduğunu hissederiz ve sürekli kontrolü ele alarak hayatımıza yön verebileceğimizi fark etmekHayatımızı değiştirecek türden bir yaklaşım.
Ama bu “Hayatımın kontrolü bende!” Hayatının kontrolünü elinde tutmak çok geniş bir konudur. Ve çoğu zaman okuyarak değil yaşayarak anlaşılabilecek alt bölümlerden oluşur.
Peki bir insan hayatı üzerinde nasıl kontrol sahibi olur?Bunu basit bir cevaba indirgersem, “Zamanını ve sosyal hayattaki varlığını bilinçli bir şekilde yöneterek.” Şöyle söylerdim. Bu cümleyi biraz açmak gerekiyor.
Şimdi üniversite sınavımdan çıkıyor olsaydım, kendime bu temel bahislerle ilgili kimsenin bana asla söylemeyeceği bu beş ipucunu verirdim.
1-Zamanın sahibi siz değilseniz, başkaları onu boşa harcar.
Yapmanız gerekenlerin bir listesini yapın ve ardından bunları tek tek yapın. çalışmak.
Yapmanız gereken tüm işleri toplayın, “Bugün yapmazsam en önemli şey nedir?”iyi düşün ve doğru yap.
Zamanınızı değil, önceliklerinizi yönetmeyi öğrenin.
Zamanınızı yönetmeye çalışıyorsanız, bir seferde yapmanız gerektiğini düşündüğünüz on şeyin her birine sığdırmak için sabah uykusunu, akşam yemeğini, öğle yemeği molasını atlamış olacaksınız.
Sonunda mahvolursun ama yapılacaklar listeni hâlâ bitiremediğini fark edersin. Yapılacaklar listenizdekileri yapmak zorunda değilsiniz, birçoğunu ortadan kaldırmalısınız. Ancak ancak o zaman zamanınızın ve hayatınızın kontrolünü elinizde tutabilirsiniz.
Neyin yapılmayacağına karar vermek, ne yapılacağına karar vermekten çok daha değerli bir beceridir.
Gary Keller ve Jay Papasan’ın One Thing adlı kitaplarında işaret ettikleri gibi, “Gerçek şu ki, hiçbir şey eşit değildir ve başarı en önemli olanı yaparak elde edilir.”
2-Bir ortamın, bir kursun, bir iş alanının ‘başkalarına ait’ olduğunu düşünmeyin.
Üniversite hayatım boyunca kendimi hep bir yabancı, o ortama tesadüfen girmiş biri gibi hissettim.
Derslerde dikkat çekmedim, gerekmedikçe konuşmadım, rahatsız etmemek için öğretmenleri ofislerinde ziyaret etmedim, soru sormadım, yardım istemedim.
Diğer öğrencilerin tüm bunları nasıl yaptığını, notları için mücadele ettiğini, dersleri için profesörlerle ve asistanlarla nasıl konuştuğunu, sınıfı nasıl yönettiklerini, sorular sorduklarını gördüm, nedense hep onların hakkı olduğunu düşündüm.
Öne çıkarsam, konuşursam kesinlikle hata yapacağımı ve bir şekilde uygunsuz olacağımı düşündüm. Bu yüzden stratejimi, göze çarpmadan usulüne uygun olarak sıradan bir insan olarak mezun olmaya dayandırdım.
Tiyatro ve müziğe çok meraklı bir öğrenci olarak bu branşların üniversite kulüplerinde hiç bulunmadım. Bir keresinde dans kulübüne girmeye karar verdim ve oradaki herkesin benden daha güzel olacağını düşünerek ilk provada vazgeçtim.
Çoğu insan birçok alanın, hatta hayatın kendisinin oburluklarının ana konusu, oburluklarının aşaması, ikramları olduğunu düşünerek yaşar ve benim o zamanlar yaptığım gibi bilinçli olarak kendini ikinci planda tutar.
Oysa hayatın her ortamı, her dersi, her konusu, her alanı ilgilenen herkese açıktır. Herkes eşit katılım ve kendini ifade etme hakkına sahiptir.
Geri çekilmeyi seçerseniz, bunun tüm hayatınıza yayılabilecek çok üzücü bir seçime dönüşebileceğini unutmayın. Nerede olmak istersen, olduğun gibi, yapabileceğin tüm kusurlarla var ol. Başkalarına layık gördüğünüz o sahiplenme duygusunu kendinize hediye edin.
3-Gizlenme, ortaya çık.
Bu, önceki noktayla bağlantılıdır, ancak bu, onun daha zorlayıcı kısmıdır. Kendini görünür yapmazsan kimse gelip seni keşfetmez.
Kendinizi bir an önce görünür kılmayı öğrenin.
Kendini görünür kılmak, övünmek, her konuda yorum yapmak, sürekli konuşmak, başkalarını ezmek değildir. Size özel olanı dünya ile paylaşmak için özel bir çaba sarf etmek demektir.
Kim olduğunuzu, ne yaptığınızı, nasıl fayda sağlamak istediğinizi, ne hayal ettiğinizi söylemezseniz kimse bilmeyecek. Don Miguel Riz’in Dört Antlaşma’nın dört unsurundan birinde tavsiye ettiği gibi: Varsayım.Öğretmenin / müdürün / aile / arkadaşların ne hissettiğimi, düşündüğümü ve istediğimi tahmin edebileceğini düşünmeyin.
Dışarı çık, kendini ifade et, görünür ol. Kendiniz hakkında saygılı, özgün, içten ve başkalarına ilham verecek şekilde konuşmayı öğrenmek bir an önce amacınız olsun. Ama sen ortaya çıkarsan fırsatlar ayağına gelmeye başlayacak, gerçek insanlar seni bulacak, hayat senin hayal ettiğin gibi akmaya başlayacak.
Woody Allen’ın o kült sözünde, “Başarının %80’i ortaya çıkıyor.”diyor.
bunu genişletiyorum “Başarının %80’i, tatmin edici ilişkiler, fırsatlarla dolu bir hayat, şanslı olmak ve dolu dolu yaşamak etrafta olmaktır.” Diyorum. Ortaya çıkmayı alışkanlık haline getirin.
4-Daha genç olduğumu düşünmeyin.
Şimdi her zaman olduğun gibi bir etki yarattığının farkına var.
Yeni mezun “Başka ne biliyorum…” Stajınızda kendinizi gereğinden fazla kısıtlarsanız, şunu düşünerek; ömür boyu sürecek dostluklara ilk adımı atarken “Onları takip edeceğim, kendimi fazla belli etmeyeceğim.”Derseniz saate bir göz attınız. Kim olduğunu unutmaya başladı. Arka planda kalmayı da alışkanlık haline getirdiniz.
Şimdi bildiğiniz kadarıyla kendiniz olmaya ve olduğunuz yerde tamamen var olmaya alışın.
Ne kadar deneyime sahip olursanız olun, kendinizi hiçbir koşula tam olarak hazır hissetmeyeceksiniz. Bu nedenle, tam ve eksiksiz yaşamak için en iyi zaman şimdi. Dolu dolu yaşamak, kendinden bahsetmek, kendini bir birey olarak ciddiye almak. Öncelikle çok fazla deneyim kazanmış olmayı beklemeyin.
5-Başarısızlığı oyuncağınız yapın
“Başarısız olmaktan korkma! Büyük isimler de başarısız oldu!”
Bu kelimelere benzer birçok kelime okudum ama ne yazık ki başarısızlığa karşı tavrım Hiç yardımcı olamadılar.
Başarısızlığın doğal, hatta faydalı ve güçlendirici olduğunu kulaklarımla biliyordum ama kendi başarısızlıklarıma karşı toleransımı artırmadı, beni daha güçlü yapmadı.
“Başarısızlıktan korkmuyorum.” Bunu söylediğimde, başarısızlığı hâlâ dışsal bir tehlike olarak tanımlıyordum. Korkmuyorum korkmuyorum içten içe titriyordu dişlerim.
Güç kesiliyordu ve ona en zayıf sesimle söyledim “Senden korkmuyorum…” kesici dişlerinin arkasından bana bağırmaya çalışırken, “Bırak şunu, güç bende!” homurdandı ve beni etkisiz hale getirdi.
Sonra başarısızlığa bakış açımı değiştirebilecek yeni bir açı bulmaya karar verdim.
Yeni sloganım, başarısızlıktan kontrolü almak, bana hükmetmesini engellemek ve onu gözümde küçük düşürmekti.
Böylece, başarısızlıkla ilgili şu cümleyi mottom haline getirdim:
Başarısızlık benim oyuncağım!
Artık ben başarısız olduğumda bu bakış açısıyla yeni yollara ve bilinmeyen maceralara atılıyor. “Ah, şimdi ne yapacağım?”demek yerine “Bu oyundan ne öğrendim?”Ve “Yaşasın, az önce başka bir oyun oynadım.”bakabilirdim.
Dahası, “Şimdi gidip bunu deneyelim, burada başarısız olursam başka birine geçerim.”Bu konuyu söyleyecek kadar oyunlaştırdım.
Başarısızlık, içselleştirilecek bir kusur olmaktan çıkıp bir deneme yanılma oyununa, ruh halimi etkilemesine izin vermediğim bir rutine dönüştüğünde hayatımı değiştirdi.
Kaçırdığım fırsatlara, sırf kaybetmemek için çekildiğim maçlara yıllarca üzüldüm.
Hayatının kontrolünü eline alma üzerine bir sonsöz
Çoğumuz yetişkinlik yıllarımıza adım atarken, birçok alanda yeni olduğumuz için hayatımızın kontrolünü elimize almaya çalışırız; Bir şey hakkındaki gerçeği öğrenmek için sürekli olarak dışarıda cevaplar arama eğilimindeyiz. Ben tam olarak böyle bir gençtim.
Örneğin psikoloji okurken en sevdiğim şeyin öğrendiğim bilgileri kolay, anlaşılır ve samimi bir şekilde günlük dilde makalelere dönüştürmek olduğunu biliyordum. Psikoloji ve yazmanın kesiştiği küme hayatımın tutkusu oldu.
Ama bu tutkuyu hiçbir öğretmenle paylaşmadım. Paylaşmış olsaydım eminim bana nasıl bir bakış açısı sunacaklardı ve yolumu nasıl aydınlatacaklardı. Bunun yerine üniversite sıralarında kendimden bahsetmeden sessizce yürümeyi seçtim.
Üniversite birinci sınıftayken, babam iflas ilan etmeden kısa bir süre önce, bir okul dönemi için yurt dışında okuma hayali kuruyordum.
İflas haberi beni hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağına ve rafa kaldırmam gereken ilk şeyin Erasmus hayalim olduğuna ikna etti. Kimseyle konuşmadan hayallerimi rafa kaldırdım, derslerle bağlantım da aynı dönemde koptu. Ancak benden daha deneyimli bir yetişkinden yardım istemek ve fikir almak hayatımı, okuldaki başarımı ve iflasa bakış açımı sonsuza dek değiştirebilir.
Üniversite yıllarım geçerken “ Bakalım bana ne olacak? Üniversite nasıldı, iş hayatı nasıldı? gözlemleyeyim.” Perspektif içindeydim. Uzun yıllar her zaman gözlemci olarak kaldım
Bir şeyler ters gittiğinde, gittiğim yollara sık sık gücenmeyi, kendimi kapatmayı ve hayatın zor olduğunu düşünmeyi seçtim. Görünüşe göre kontrolü elimizde tutarak, “Bir yolunu bulacağım.”Yaklaştığımızda hayat farklılaşıyor.
Tatil sinemasında, film yapımcısı Arthur Abbott karakterinin dediği gibi:
“Filmlerde bir ana karakter, ana karakterin en iyi arkadaşı olur. Sen o ana karaktersin ama nedense ana karakterin arkadaşı gibi yaşıyorsun.”
Şimdi, sınav stresinden arınmış, yepyeni bir hayata adım atarken en değerli başlangıç noktası burasıdır. Hayatınızın baş kahramanı sizsiniz ve buna göre zamanınızı, duruşunuzu, bakış açınızı yönetmeyi mottonuz haline getirmelisiniz.
Unutmayın, hayatınızı yönetmediğiniz her an, kontrolü kesinlikle başka birine vermişsinizdir.
Muhtemelen hayatınızın en stresli sınavından çıktığınız için tebrikler. Sonuç ne olursa olsun girdiğiniz her sınavı mutlaka kazanacağınızı bilmenizi isterim.
alt yığın
‘Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar tamamen yazarlarının orijinal düşünceleridir ve Onedio’nun yayın politikasını yansıtmayabilir. ©Onedio’
